آب،آباداني

داستان تاریخ آب بر روی زمین بسیار کهن است. حتّی کهن تر از داستان پیدایش انسان.  وجود آب به ادواری می رسد که در زمین از علایم حیات اثری نبود و میلیون ها سال زندگی به عمق دریاها و اقیانوس ها محدود بود. انسان پس از هستی یافتن بر      روی زمین، نخست به مناطقی توجه کرد که به آب فراوان دسترسی داشت. به گونه ای      که اولین سکونتگاه های انسانی (روستاها، شهرها) و تمدن ها در کنار چشمه ها،      رودها و دریاها پدید آمدند و حتی شکل استقرار آن ها بر اساس مسیر حرکت آب   بود. با افزایش جمعیت، آب در زندگی بشر اهمیتی ویژه یافت؛ به گونه ای که دیگر      تنها یک نوشیدنی نبود و تعیین کننده نوع معیشت، درجه رفاه و آسایش زندگی مردم      شد. از این رو، جدال پایان ناپذیری با طبیعت برای مهار آب های خروشان و پیش گیری از حوادث و رخدادهای پیش بینی نشده آن آغاز شد.
     اسلام، با ظهور شکوهمند خود، برای آب ارزشی ویژه قایل شد و آن را «سرمایه ای      عمومی»1 در سطح جامعه مطرح کرد و همگان را به «بهره      برداری صحیح»2 از آب ملزم نمود.

آب در «لغت»1 به معنای رواج و رونق، عزّت و آبرو، لطافت و قدر، قیمت و فیض، عطا و رحمت، دولت و منزلت، قاعده و روش و قانون به کار رفته است و در تعریف آن گفته اند: «مایعی است شفاف، بی مزّه و بی بو که حیوان از آن آشامد و نبات بدان تازگی وتری گیرد».2 حالت ناب آن را به سختی می توان در طبیعت یافت، ولی اشکال جامد، مایع و بخار آن به وفور یافت می شود. آب در گستره ای به وسعت «71 درصد»3 از سطح زمین، به طور ناموزون گسترده شده است. آب در جایی چنان است که فراوانی آن مشکل می آفریند و در نقطه ای دیگر به اندازه ای کمیاب است که هر قطره آن ارزش فراوانی دارد و مردم به دشواری از آن بهره می گیرند. افزون بر نقش حیاتی آب در طبیعت، در پیشرفت هر منطقه نیز نقشی مهم و زیربنایی دارد.